1อับซาโลม​บุตร​ชาย​ของ​ดาวิด​มี​น้องสาว​สวย​คน​หนึ่ง​ชื่อ​ทามาร์ อัมโนน​บุตร​ชาย​อีก​คน​หนึ่ง​ของ​ดาวิด​เกิด​รัก​ทามาร์​ขึ้น​มา

2และ​อัมโนน​รู้สึก​อึดอัด​มาก​จน​เจ็บ​ป่วย​เพราะ​ทามาร์​น้องสาว​ของ​ตน เธอ​เป็น​พรหมจารี และ​ดู​เหมือน​ว่า​เขา​จะ​ทำ​อะไร​กับ​เธอ​ไม่​ได้​เลย

3แต่​อัมโนน​มี​เพื่อน​คน​หนึ่ง​ชื่อ​โยนาดับ​บุตร​ของ​ชิเมอาห์​พี่ชาย​ของ​ดาวิด โยนาดับ​เป็น​คน​เจ้าเล่ห์

4โยนาดับ​พูด​กับ​อัมโนน​ว่า “โอ บุตร​ของ​กษัตริย์ ทำไม​ท่าน​จึง​ดู​หน้าตา​ห่อเหี่ยว​วันแล้ว​วันเล่า​เช่น​นี้ ท่าน​จะ​ไม่​บอก​ให้​ข้าพเจ้า​ทราบ​บ้าง​หรือ” อัมโนน​ตอบ​ว่า “เรา​รัก​ทามาร์​น้องสาว​ของ​อับซาโลม​พี่ชาย​เรา”

5โยนาดับ​บอก​ว่า “ท่าน​ไป​นอน​ที่​เตียง​ของ​ท่าน แสร้ง​ทำ​เป็น​ว่า​ป่วย พอ​บิดา​ของ​ท่าน​มา​หา​ท่าน ท่าน​ก็​พูด​ว่า ‘โปรด​ให้​ทามาร์​น้องสาว​ข้าพเจ้า​มา​หา และ​นำ​อาหาร​มา​ให้​รับประทาน ให้​เตรียม​อาหาร​ต่อ​หน้า ข้าพเจ้า​จะ​ได้​เห็น​และ​รับประทาน​จาก​มือ​ของ​เธอ’”

6อัมโนน​จึง​นอน​ลง และ​แสร้ง​ทำ​เป็น​ว่า​ป่วย และ​เมื่อ​กษัตริย์​มา​เยี่ยม อัมโนน​พูด​กับ​กษัตริย์​ว่า “โปรด​ให้​ทามาร์​น้องสาว​ข้าพเจ้า​มา​เยี่ยม​และ​ทำ​ขนม​สัก​สอง​ชิ้น​ต่อ​หน้า​ข้าพเจ้า ข้าพเจ้า​จะ​ได้​รับประทาน​จาก​มือ​ของ​เธอ”

7ดาวิด​จึง​ให้​คน​ไป​บอก​ทามาร์​ที่​วัง​ว่า “เจ้า​จง​ไป​ที่​บ้าน​อัมโนน​พี่ชาย​ของ​เจ้า และ​เตรียม​อาหาร​ให้​เขา”

8ทามาร์​จึง​ไป​ที่​บ้าน​อัมโนน​พี่ชาย​ของ​เธอ ไป​ยัง​ที่​ที่​เขา​นอน​อยู่ เธอ​หยิบ​แป้ง​มา​นวด ทำ​ขนม​ให้​เขา​เห็น และ​ทำ​ให้​สุก

9เธอ​ตัก​ขนม​ออก​จาก​กระทะ​ต่อ​หน้า​เขา แต่​อัมโนน​ก็​ยัง​ไม่​ยอม​รับประทาน และ​พูด​ว่า “ให้​ทุก​คน​ออก​ไป​ให้​พ้น​หน้า​เรา” ทุก​คน​จึง​ออก​ไป

10แล้ว​อัมโนน​บอก​ทามาร์​ว่า “นำ​อาหาร​เข้า​มา​ใน​ห้อง เรา​จะ​ได้​รับ​ประทาน​จาก​มือ​ของ​เธอ” ทามาร์​ก็​นำ​ขนม​ที่​เธอ​ทำ​เข้า​ไป​ใน​ห้อง​ให้​อัมโนน​พี่ชาย​ของ​เธอ

11แต่​พอ​เธอ​นำ​ขนม​เข้า​ไป​ใกล้​เพื่อ​ให้​รับ​ประทาน เขา​ก็​จับ​ตัว​เธอ และ​พูด​ว่า “น้อง​พี่ มา​นอน​กับ​พี่​เถิด”

12เธอ​ตอบ​ว่า “ไม่​ได้​หรอก พี่​ชาย อย่า​ข่มขืน​น้อง เพราะ​การ​กระทำ​เช่น​นี้​ไม่​สมควร​จะ​เกิด​ขึ้น​ใน​อิสราเอล อย่า​กระทำ​สิ่ง​ที่​น่า​อดสู​เช่น​นี้

13สำหรับ​น้อง น้อง​จะ​แบก​รับ​ความ​อับอาย​ไว้​ที่​ไหน สำหรับ​พี่ พี่​จะ​เป็น​เช่น​คน​โง่เขลา​ที่​น่า​อดสู​คน​หนึ่ง​ใน​อิสราเอล ฉะนั้น โปรด​พูด​กับ​กษัตริย์ เพราะ​ท่าน​จะ​ไม่​หวงแหน​น้อง​จาก​พี่​หรอก”

14แต่​เขา​ก็​ไม่​ฟัง​เธอ และ​ใน​เมื่อ​เขา​แข็งแรง​กว่า​เธอ เขา​จึง​ขืนใจ​และ​ข่มขืน​เธอ

15หลัง​จาก​นั้น​อัมโนน​ก็​กลับ​เกลียด​ชัง​เธอ​ยิ่ง​นัก จน​ถึง​ขั้น​ที่​เขา​เกลียด​เธอ​หนัก​ยิ่ง​กว่า​ความ​รัก​ที่​เคย​มี​ต่อ​เธอ อัมโนน​บอก​เธอ​ว่า “ลุก​ขึ้น ไป​ให้​พ้น”

16แต่​เธอ​พูด​ว่า “ทำ​อย่าง​นั้น​ไม่​ได้ การ​ที่​พี่​ให้​น้อง​กลับ​ออก​ไป จะ​เป็น​ความ​ผิด​ร้ายแรง​ยิ่ง​กว่า​สิ่ง​ที่​พี่​เพิ่ง​กระทำ​ต่อ​น้อง” แต่​เขา​ไม่​ยอม​ฟัง​เธอ

17เขา​เรียก​ผู้​รับใช้​ของ​เขา​มา​และ​สั่ง​ว่า “เอา​ตัว​ผู้​หญิง​คน​นี้​ไป​ให้​พ้น​หน้า​เรา และ​ปิด​ประตู​ลง​กลอน​เสีย​ด้วย”

18เธอ​สวม​เสื้อ​คลุม​ยาว​มี​แขน เป็น​ชุด​ที่​บรรดา​ธิดา​พรหมจารี​ของ​กษัตริย์​สวม ดังนั้น​เขา​จึง​เอา​ตัว​เธอ​ออก​ไป และ​ปิด​ประตู​ลง​กลอน​เสีย

19ทามาร์​เอา​ขี้เถ้า​โปรย​บน​ศีรษะ​ของ​เธอ ฉีก​เสื้อ​คลุม​ยาว​ที่​สวม​อยู่ มือ​กุม​ศีรษะ​ร้อง​ครวญคราง​เสียง​ดัง​ขณะ​ที่​เดิน​จาก​ไป

20อับซาโลม​พี่ชาย​เธอ​ถาม​เธอ​ว่า “อัมโนน​พี่​ของ​เจ้า​ได้​อยู่​กับ​เจ้า​แล้ว​อย่าง​นั้น​หรือ อย่า​ทุกข์​ใจ​ไป​เลย เขา​เป็น​พี่ชาย​ของ​เจ้า ไม่​ต้อง​ไป​ใส่​ใจ​นัก” ดังนั้น ทามาร์​ใช้​ชีวิต​อยู่​อย่าง​ผู้​หญิง​โดดเดี่ยว​ใน​บ้าน​ของ​อับซาโลม​พี่ชาย​เธอ

21ครั้น​กษัตริย์​ดาวิด​ทราบ​เรื่อง​นี้ ท่าน​โกรธ​กริ้ว​มาก

22แต่​อับซาโลม​ไม่​พูด​กับ​อัมโนน​ถึง​เรื่อง​ใดๆ ทั้ง​สิ้น เพราะ​อับซาโลม​เกลียด​ชัง​อัมโนน ที่​เขา​ข่มขืน​ทามาร์​น้องสาว​ของ​ตน

23หลัง​จาก​นั้น 2 ปี​เต็ม อับซาโลม​กำลัง​ให้​คน​ตัด​ขน​แกะ​อยู่​ที่​บาอัลฮาโซร์ ซึ่ง​อยู่​ใกล้​เอฟราอิม และ​อับซาโลม​ได้​เชิญ​บรรดา​บุตร​ของ​กษัตริย์​มา​ด้วย

24และ​อับซาโลม​ไป​หา​กษัตริย์​และ​พูด​ว่า “ดู​เถิด ผู้​รับใช้​ของ​ท่าน​กำลัง​ให้​คน​ตัด​ขน​แกะ ขอ​เชิญ​กษัตริย์​และ​บริวาร​ของ​ท่าน​ไป​กับ​ข้าพเจ้า​เถิด”

25แต่​กษัตริย์​กล่าว​กับ​อับซาโลม​ว่า “อย่า​เลย ลูก​เอ๋ย เรา​อย่า​ไป​กัน​หมด​ทุก​คน​เลย กลัว​ว่า​จะ​ไป​เป็น​ภาระ​กับ​เจ้า” อับซาโลม​คะยั้น​คะยอ​ท่าน ท่าน​ก็​ไม่​ไป แต่​ให้​พร​เขา

26อับซาโลม​จึง​พูด​ว่า “ถ้า​อย่าง​นั้น​แล้ว โปรด​ให้​อัมโนน​พี่ชาย​ไป​กับ​พวก​เรา​เถิด” และ​กษัตริย์​ถาม​ว่า “ทำไม​เขา​จึง​ควร​จะ​ไป​กับ​เจ้า”

27แต่​ว่า​อับซาโลม​ยัง​คะยั้น​คะยอ​ท่าน จน​กระทั่ง​ท่าน​ยอม​ให้​อัมโนน​และ​บรรดา​บุตร​ทุก​คน​ของ​กษัตริย์​ไป​กับ​เขา

28อับซาโลม​สั่ง​บรรดา​ผู้​รับใช้​ของ​เขา​ว่า “จง​จับตา​ดู​ให้​ดี​ว่า หลัง​จาก​ดื่ม​เหล้า​องุ่น​แล้ว อัมโนน​สำราญ​ใจ​เมื่อ​ใด และ​เวลา​ที่​เรา​บอก​เจ้า​ว่า ‘จัดการ​อัมโนน’ ก็​จง​ฆ่า​เขา​เสีย ไม่​ต้อง​กลัว เรา​เป็น​คน​สั่ง​การ​ให้​เจ้า​ทำ จง​เข้มแข็ง​และ​กล้าหาญ​เอา​ไว้”

29ดังนั้น​บรรดา​ผู้​รับใช้​ของ​อับซาโลม​ก็​กระทำ​ต่อ​อัมโนน​ตาม​ที่​อับซาโลม​สั่ง​ให้​ทำ และ​บรรดา​บุตร​ทุก​คน​ของ​กษัตริย์​ก็​ลุก​ขึ้น​ขี่​ล่อ​ของ​ตน​หนี​ไป

30ขณะ​ที่​พวก​เขา​กำลัง​เดิน​ทาง​ไป ดาวิด​ได้ยิน​มา​ว่า “อับซาโลม​ได้​ฆ่า​บุตร​ของ​กษัตริย์​หมด​ทุก​คน ไม่​มี​ใคร​รอด​ได้​สัก​คน​เดียว”

31กษัตริย์​จึง​ลุก​ขึ้น​ฉีก​เสื้อ​ผ้า​ของ​ท่าน และ​นอน​ลง​ที่​พื้น​ดิน บรรดา​ผู้​รับใช้​ทุก​คน​ที่​อยู่​ด้วย​ก็​ฉีก​เสื้อ​ผ้า​ของ​ตน

32แต่​โยนาดับ​บุตร​ของ​ชิเมอาห์​พี่ชาย​ของ​ดาวิด​พูด​ว่า “ขอ​อย่า​ให้​เจ้า​นาย​ของ​ข้าพเจ้า​กล่าว​ว่า เขา​ได้​ฆ่า​บุตร​ทุก​คน​ของ​ท่าน เพราะ​อัมโนน​ผู้​เดียว​ที่​สิ้น​ชีวิต และ​เป็น​ไป​ตาม​คำ​สั่ง​ของ​อับซาโลม เขา​ตั้ง​ใจ​ไว้​แล้ว​ตั้งแต่​วัน​ที่​อัมโนน​ข่มขืน​ทามาร์​น้องสาว​ของ​เขา

33ฉะนั้น บัดนี้ ขอ​อย่า​ให้​เจ้านาย​ผู้​เป็น​กษัตริย์​ใส่​ใจ​ถึง​กับ​คิด​ไป​ก่อน​ว่า บุตร​ทุก​คน​ของ​กษัตริย์​สิ้น​ชีวิต​หมด​แล้ว เพราะ​เป็น​อัมโนน​ผู้​เดียว​ที่​สิ้น​ชีวิต”

34ฝ่าย​อับซาโลม​ก็​ได้​หนี​ไป ทหาร​หนุ่ม​ที่​เฝ้า​ยาม​เงย​หน้า​ขึ้น​มอง​ดู ดู​เถิด มี​คน​จำนวน​มาก​กำลัง​มา​จาก​ถนน​โฮโรนาอิม​ที่​ข้าง​ภูเขา

35โยนาดับ​พูด​กับ​กษัตริย์​ว่า “ดู​เถิด บรรดา​บุตร​ของ​กษัตริย์​มา​แล้ว ตาม​ที่​ข้าพเจ้า​พูด​ไว้ แล้ว​ก็​เกิด​ขึ้น​จริง”

36ทันที​ที่​เขา​พูด​จบ ดู​เถิด บรรดา​บุตร​ของ​กษัตริย์​ก็​มา​และ​ส่ง​เสียง​ร้องไห้​ด้วย​ความ​เศร้า​ใจ กษัตริย์​และ​ผู้​รับใช้​ทั้ง​ปวง​ของ​ท่าน​ก็​ร้อง​รำพัน​ด้วย​ความ​ขมขื่น

37อับซาโลม​ได้​หนี​ไป​อยู่​กับ​ทัลมัย​บุตร​ของ​อัมมีฮูด​กษัตริย์​แห่ง​เกชูร์ ฝ่าย​ดาวิด​ก็​ยัง​ร้อง​คร่ำครวญ​ถึง​อัมโนน​บุตร​ของ​ท่าน​วัน​แล้ว​วัน​เล่า

38อับซาโลม​ได้​หนี​ไป​อยู่​ที่​เกชูร์​เป็น​เวลา 3 ปี

39เมื่อ​กษัตริย์​ได้​รับ​การ​ปลอบ​ประโลม​เรื่อง​ที่​อัมโนน​สิ้น​ชีวิต​แล้ว ท่าน​ก็​หวน​อาลัย​ถึง​อับซาโลม